ايستاده بر دستها، پاها را به هم مي مالد، صداي انتظار. صدايي كه حتي در سكوت شب هم ميان هوهوي كولر ها و صداي ماشين هاي شهر گم مي شود. قرن هاست انتظار مي كشيم پا در هوا، بدون تعادل، تنها، به دنبال نقطه اي روشن، در خيال هامان دست و پا مي زنيم. به دنبال نقطه اي براي اتكا در اين جهان گردنده ي كرد و بي تعادل. سرگيجه زمينمان مي زند باز برمي خيزيم، لميده بر كاناپه روانكاو مرور مي كنيم ملغمه ي خيال و رويا و خاطره را، تا باز روشن كنيم روشنايي اندك اميدي را كه اينچنين نا اميدمان كرده. من، تو، او و تمام جيرجيرك هاي باغچه خانه مان